Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021

Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) : Συγγραφέας, Φιλόσοφος, Σεναριογράφος, Δημοσιογράφος, Ποιητής, Αγωνιστής της Γαλλικής Αντίστασης

 


Για βιογραφία, εργογραφία ξεκινάμε με την Wikipedia

Αλμπέρ Καμύ (1913-1960)

Πλούσιο το υλικό στο διαδίκτυο. Πρέπει να είμαι επιλεκτικός.

" Η πανούκλα "


" Η παρεξήγηση "


" Οι δίκαιοι " Ράδιο


Άλλα θεατρικά του τα εντοπίζεται εύκολα, για αυτό θα παραθέσω εδώ συζητήσεις και τραπέζια για τον μεγάλο αυτόν φιλόσοφο.

IANOS. Αλμπέρ Καμύ αυτός ο "Ξένος"


" Οι δίκαιοι " του Camus με τον Ν. Λυγερό. Θεσσαλονίκη 27 01 2013


Η Λητώ Κατακουζηνού και ο Άγγελος Κατακουζηνός μιλούν για τον Albert Camus











Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι (1893-1930) : Ποιητής, Θεατρικός συγγραφέας, Επαναστάτης



Στη Wikipedia υπάρχουν βιογραφία, εργογραφία και σύνδεσμοι...

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

               

Τα δυο βιβλία μου του ποιητή...

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: Προεπαναστατικά ποιήματα



Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: Σύννεφο με παντελόνια
με καταπληκτική απαγγελία της Φανής Πολέμη.



Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι : Ακούστε τον...





Θεατρικό του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: Ο κοριός.






.....................................................................................

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2021

Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963) : Ποιητής, Δραματουργός, Αγωνιστής της Δημοκρατίας

 Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1902.



Βίντεο....









..........................................................................






 

Πάμπλο Πικάσο (1881-1973) : Ζωγράφος, Χαράκτης, Αγωνιστής της Δημοκρατίας, Αντι-Ναζί.

 Μια τεράστια προσωπικότητα! Επηρέασε όλους του ζωγράφους της εποχής του αλλά και όλα τα μετέπειτα ρεύματα της τέχνης.  

                                                                                                      

 Κάποια ενδιαφέροντα βίντεο... πατήστε τους συνδέσμους.


Πάμπλο Πικάσο: Η τέχνη του...

Η παρακάτω παρουσίαση είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα... απαραίτητη για να καταλάβει κανείς τον Πάμπλο.

Πάμπλο Πικάσο-Πέρα από το μύθο: Ίδρυμα Σ.Νίαρχος

Ο Πικάσο μιλάει για τη ζωγραφική του

Πάμπλο Πικάσο: Υστερόγραφο


.......................................



Γερμανός αξιωματικός(κοιτώντας αντίγραφα της "Γκέρνικα" στο τραπέζι του Πικάσο): 
-Δικό σας είναι αυτό το έργο;
Πικάσο: -Αυτό είναι δικό σας έργο.








Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956) : Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής, Αντι-Ναζί, Αγωνιστής της Δημοκρατίας

 

Από τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στο ναζιστικό τέρας καταγγέλλοντας το παγκοσμίως. 
Από τους ανθρώπους που συμπαραστάθηκαν στον απλό άνθρωπο. 
Φωτεινό παράδειγμα !

Ας τον ακούσουμε σε κάποιες σκέψεις του και ας αναρωτηθούμε αν τα έλεγε καλά...


Έχω διασώσει ένα βίντεο από το κανάλι της βουλής, όταν ήταν δημιουργικό, και σας το παρουσιάζω. Η γνώμη μου είναι να το αποθηκεύσετε και εσείς ή να το ανεβάσετε στα κανάλια σας και εσείς.



Το ίντερνετ βρίθει από πληροφορίες και βίντεο γι' αυτόν τον άνθρωπο, πως θα γινόταν αλλιώς άλλωστε!




Δημήτρης Γληνός (1882-1943) : Παιδαγωγός, Φιλόσοφος, Πολιτικός, Αγωνιστής Δημοκρατίας, Αγωνιστής Ε.Α.

 



Η πιο έγκυρη ενημέρωση, πολυποίκιλη, από το δικτυακό τόπο του.

Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο και θα τα βρείτε όλα...


Επειδή η αναζήτηση στην ιστοσελίδα δεν είναι και τόσο ευκρινής σας παραθέτω και το link που αναφέρεται στην βιογραφία του, απ' ευθείας.





Κώστας Βάρναλης (1884-1974) : Ποιητής, Λογοτέχνης, Αγωνιστής Ε.Α.

 



Στην Wikipedia αναζητούμε...

Κ. Βάρναλης: Βιογραφία-Εργογραφία-Σύνδεσμοι


Βίντεο για τον μεγάλο ποιητή...


1. Κώστας Βάρναλης(100 χρόνια από τη γέννησή του)Αρχείο 

ΕΡΤ-1984

2. Εποχές και Συγγραφείς:Κώστας Βάρναλης-Αρχείο ΕΡΤ-2001


3. Ρένος Αποστολίδης διαβάζει Κ. Βάρναλη



.........................................


Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021

Νίκος Καββαδίας (1910-1975) : Ποιητής, Ναυτικός, Αγωνιστής Ε.Α.

 

Έχω όλα τα ποιήματά του και τη "Βάρδια". Τον θαυμάζω και τον αγαπώ αυτόν τον εραστή της θάλασσας.

Στην κατοχή ήταν γραμματέας Ε.Α.Μ. ποιητών και βοήθησε κόσμο. Τον τοποθετώ λοιπόν με ανακούφιση, δεν θα μου άρεσε να ήταν " απολιτίκ " , στους ήρωες που απαθανατίζω στο blog του Μάρκου. Βαθιά ευγνωμοσύνη και στον Θάνο που μελοποίησε αριστουργηματικά τα ποιήματα του και τα έφερε στα χείλια όλων των Ελλήνων. 

Για τον Νίκο Καββαδία βιογραφία κλασική έχει η Wikipedia με πολλά link στο τέλος.


Βιογραφία-Εργογραφία

1. Wikibedia- Nίκος Καββαδίας: Ο ερωτευμένος με τη θάλασσα ποιητής

2. Ένα Χρονολόγιο


Τα βίντεο τώρα που είναι απολαυστικά... 

Αρχείο της Ε.Ρ.Τ. Εποχές και Συγγραφείς: Νίκος ΚαββαδίαςΤ.


Αρχείο της Ε.Ρ.Τ. Παρασκήνιο: Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας


Τηλεοπτική συνέντευξη του Νίκου Καββαδία στο ΡΙΚ το 1965


Ν.Καββαδία: "Του πολέμου" Ταινία με βάση το διήγημα του. Αρχείο της Ε.Ρ.Τ.

Τώρα δύο βίντεο δικά μου όταν ο Θάνος είχε δώσει μια συναυλία το καλοκαίρι του 2011 (22 Ιουλίου), υπό το σεληνόφως, στο Φρούρειο του Καράμπαμπα. 

" Οι επτά νάνοι στο ss Cyrenia "


" Το μαχαίρι "



Ας ακούσουμε από εκείνη, την αξέχαστη, ένα ακόμη τραγούδι (για όσο θα υπάρχει)με βίντεο ανεβασμένο από άλλους.

"Σταυρός του Νότου" Άννα Λινάρδου



Προσπάθησα να βρω απαγγελία ή τραγούδι με το "Μαραμπού"

Όλα, επιεικώς, "μάπες".

Δυστυχώς το σύστημα μου, για μια προσπάθεια έστω απαγγελίας του, προς το παρόν είναι άχρηστο.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι ο καλλίτερος ερμηνευτής των συνθέσεων του Μικρούτσικου. Ο Θάνος είναι ανεπανάληπτος στους "Οι 7 Νάνοι του s/s Cyrenia". 

Σωτήρης Θρ. Παπαστρατής (1915 -2000): Ιστορικός Συγγραφέας, Αγωνιστής Ε.Α.







Ιάννης Ξενάκης (1922-2001): Συνθέτης Κλασικής Μουσικής, Αγωνιστής Ε.Α.




Ιάννης Ξενάκης (1922-2001):Συνθέτης Κλασικής Μουσικής, Αγωνιστής Ε.Α.Ιάννης Ξενάκης (1922-2001):  

 Ο Ιάννης Ξενάκης (29 Μαΐου 1922 – 4 Φεβρουαρίου 2001) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και αρχιτέκτονες του 20ού αιών...


Έλλη Παππά (1920-2009) : Δημοσιογράφος, Αγωνίστρια Ε.Α.

 





 Τώρα.. ένας δεξιός δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από την Έλλη Παππά!
Βλέπω αρνητικά σχόλια για τον δημοσιογράφο, τα αντιπαρέρχομαι όμως γιατί δεν θέλω να χάσω τα λόγια της, τις αντιδράσεις της... 

1. " Άλλη όψη " - Έλλη Παππά


2. Έλλη Παππά-Διδώ Σωτηρίου με την Σεμίνα Διγενή



......................................................................................





Έλλη Αλεξίου (1894-1988) : Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας, Αγωνιστής Ε.Α.,

Η ίδια έλεγε για τα βιβλία της:

«Στα βιβλία μου αυτά αποτυπώθηκαν οι πρώτες εμπειρίες μου από την τραγική ανισότητα που μας περιβάλλει. Όταν διορίστηκα δασκάλα σε δημοτικό σχολείο στο Ηράκλειο, βρέθηκα σε μια ατμόσφαιρα απύθμενης δυστυχίας, πρωτόγνωρης, που χτύπησε ανελέητα την πιο αθώα πλευρά της ζωής, τα μικρά παιδιά. Tα παιδιά σα να με τραβούσαν από το φόρεμα και απαιτούσαν να ζητήσω το δίκιο τους. Δεν μπορούσα να επικαλεστώ το ανεύθυνο της άγνοιας. Από τα πρώτα κιόλας βιβλία μου συμμάχησα με τους αδύνατους και τους αδικημένους. Και τη συμμαχία αυτή την κράτησα πιστά σ’ όλη μου τη ζωή».


Επιμένω στην οπτικοακουστική παρουσίαση γιατί είναι το προσφορότερο μέσον να προσελκύσει και τους... τεμπέληδες του διαβάσματος.



2.IANOS Εκμυστηριεύσεις της Έλλης Αλεξίου


ΦΕΣΤΙΒΑΛ Κ.Ν.Ε.(Για τα 100 χρόνια του) Έλλη Αλεξίου


Πλουραλιστική πληροφόρηση, δεν έχετε παράπονο!

Η ζωή και το έργο της Έλλης Αλεξίου , της μεγάλης δημιουργού των Γραμμάτων, της φλογερής αγωνίστριας του σοσιαλισμού, που έθεσε το ταλέντο της στην υπηρεσία του λαϊκού κινήματος, αποτελούν φωτεινό υπόδειγμα και σημαντική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Φέτος, συμπληρώθηκαν εκατόν είκοσι έξη χρόνια από τη γέννηση (22/5/1894) και τριάντα δυο χρόνια από το θάνατο (28/9/1988) της μεγάλης κομμουνίστριας, παιδαγωγού και πεζογράφου, η οποία μας κληροδότησε ένα σημαντικό έργο και ένα αγωνιστικό παράδειγμα ζωής, που θα αποτελεί πάντα πρότυπο για την προοδευτική διανόηση.
Παρακινημένη πάντα από μιαν έμφυτη, συναισθηματικά και συγκινησιακά φορτισμένη αίσθηση περί κοινωνικής δικαιοσύνης, η μεγάλη «δασκάλα του λαού», η κυρία των Ελληνικών Γραμμάτων, η 
Έλλης Αλεξίου , προβάλλει αδιαλείπτως το αίτημα για μια ανθρώπινη ζωή, καταγγέλλοντας και φέρνοντας στο φως περιπτώσεις κοινωνικής αδικίας. Μια μεγάλη ζεστή καρδιά, ένα από τα σταθερά και θεμελιακά στοιχεία του κόσμου μας. Η Έλλη Αλεξίου , έως τα βαθιά γεράματά της, κατάφερε να μείνει πνεύμα διαυγές και νεανικό, αφοσιωμένη στην τέχνη και την ιδεολογία της. Όλη της η ζωή ήταν γεμάτη δουλειά, δράση και προσφορά στα κοινά.
Η «δασκάλα του λαού» - όπως χαρακτηρίστηκε - γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης (1894), σε οικογένεια προοδευτικών διανοουμένων της πόλης. Τα αδέλφια της, Λευτέρης Αλεξίου και Γαλάτεια Αλεξίου - Καζαντζάκη, υπήρξαν επίσης σημαντικοί διανοούμενοι. Το 1911 έρχεται στην Αθήνα για σπουδές και, παράλληλα, αρχίζει το λογοτεχνικό της έργο. Οι λαϊκοί αγώνες και οι διώξεις όσων πρωτοστάτησαν στην εκπαιδευτική αναγέννηση την οδηγούν το 1928 στο ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε αταλάντευτα μέχρι το τέλος της.
Ανήσυχη και ελεύθερη φύση, αν και νεαρή κοπέλα, τολμά να προσεγγίσει ένα λογοτεχνικό, πλην «ανδρικό» στέκι. Το καφενεδάκι στη «Δεξαμενή», στο Κολωνάκι. Στο φτωχικό καφενεδάκι συχνάζουν τα πιο ανήσυχα ιδεολογικά, πνευματικά και λογοτεχνικά ονόματα της εποχής. Εκεί, η Έλλη Αλεξίου γνωρίζεται και συνδέεται με τους λογοτέχνες Α. Καρκαβίτσα, Κ. Θεοτόκη, Ι. Κονδυλάκη, Ν. Καρβούνη, Σ. Μαυροειδή - Παπαδάκη, Μ. Αυγέρη και ιδιαιτέρως με τον Κώστα Βάρναλη. Εκεί στη μοιραία «Δεξαμενή» άνθισε ο έρωτάς της με τον Κ. Βάρναλη, που έγινε αρραβώνας για να διαλυθεί σύντομα, λόγω της άρνησης του πατέρα της να παντρευτεί τόσο μικρή, και πριν τελειώσει τις σπουδές της. Παρά τη διάλυση του αρραβώνα συνέχισε να πηγαίνει στο λογοτεχνικό στέκι, όπου αργότερα γνωρίστηκε και με τον συγγραφέα Β. Δασκαλάκη, τον οποίο τελικά παντρεύτηκε. Όπως η ίδια έλεγε για τη λογοτεχνική συντροφιά της «Δεξαμενής», «ήταν ένα μικρό δείγμα της συμμαχίας που άρχισε από τότε με τους αδύνατους και αδικημένους».


«Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα»...
Οι λαϊκοί αγώνες που δυναμώνουν, οι ιδεολογικές συζητήσεις που «φουντώνουν» στο καφενεδάκι, οι διώξεις όσων πρωτοστάτησαν στην εκπαιδευτική αναγέννηση όλου του λαού, που οραματίστηκε ο Δημήτρης Γληνός, οδηγούν την Έλλη Αλεξίου , όλο και πιο κοντά, όλο και πιο συνειδητά στις κομμουνιστικές ιδέες. Στα 1928 δίνει το βιογραφικό της στον Νίκο Πλουμπίδη και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Καθώς παράλληλα το λογοτεχνικό της έργο προκαλεί αίσθηση και επαινείται από την κριτική, το 1934 γίνεται μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ένιωθε το γράψιμο «σαν αποκάλυψη μιας αδικίας, που όταν τη βλέπουμε, πρέπει να την καταγγέλλουμε». Οσο για τη στράτευσή της, ήταν επίσης ξεκάθαρη: «Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα». Καθώς δεν κρύβει τις ιδέες της, συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και ανακρίνεται. Στην περίοδο της Κατοχής η Έλλη Αλεξίου παίρνει ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του «ΕΑΜ Λογοτεχνών» και αναλαμβάνει τα σχολικά συσσίτια έως το 1945. Στο μεταξύ, στα 1944, ο σύντροφός της, Β. Δασκαλάκης, πεθαίνει.
Το 1945 φεύγει για σπουδές στη Σορβόνη. Παρακολουθεί μαθήματα ιστορίας και φωνητικής, αλλά της έχει ήδη αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια και της απαγορεύεται η επιστροφή στην πατρίδα. Το 1949 διορίζεται εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Λόγω της τεράστιας εκπαιδευτικής και λογοτεχνικής προσφοράς της καλείται και συμμετέχει σε τρία Διεθνή Συνέδρια Ειρήνης. Η Ελλάδα όμως και γι' αυτό την τιμωρεί. Το 1952 δικάζεται ερήμην και εκδίδονται παραπεμπτικό βούλευμα και ένταλμα σύλληψής της. Το 1953 συμμετέχει στο Α' Παγκόσμιο Συνέδριο Δημοκρατικών Γυναικών στην Κοπεγχάγη και επισκέπτεται ύστερα από πρόσκληση της κυβέρνησης τη Σοβιετική Ενωση. Η επίσκεψη επαναλαμβάνεται το 1961, στις γιορτές για τον Ουκρανό ποιητή Ταράς Σεφτσένκο.
Την ίδια χρονιά συναντιέται με την αδελφή της Γαλάτεια και τον σύζυγό της Μάρκο Αυγέρη. Την επόμενη χρονιά η Γαλάτεια σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα και μόνο τότε παραχωρείται στην Ε. Αλεξίου ολιγοήμερη άδεια να επιστρέψει στην Ελλάδα, μόνο για να παραστεί στην κηδεία. Το 1965 επανακτά την ελληνική ιθαγένεια. Επιστρέφει το 1966, αλλά συλλαμβάνεται, κρατείται στις Φυλακές «Αβέρωφ» και δικάζεται για «αντεθνική δράση και προπαγάνδα». Τελικά απαλλάσσεται από την κατηγορία, ύστερα από την αντίδραση της κοινής γνώμης. Με την επιβολή της δικτατορίας απαγορεύονται τα βιβλία της και διατάσσεται να ζει υπό περιορισμό στο διαμέρισμά της. Από τη μεταπολίτευση και μετά συμμετέχει ενεργά, ως διακεκριμένο μέλος του ΚΚΕ, σε όλες τις πολιτικές και πνευματικές εκδηλώσεις του Κόμματος, το οποίο στις εκλογές του 1977 την τίμησε θέτοντάς την πρώτη στη λίστα των υποψήφιων βουλευτών Επικρατείας.
Αφησε πίσω της πλούσιο πεζογραφικό έργο («Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον», «Λούμπεν» κ.ά.), πολλά βιβλία για παιδιά, την κριτική μελέτη για τον Νίκο Καζαντζάκη «Για να γίνει μεγάλος» κ.ά. Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα με τη συλλογή διηγημάτων «Σκληροί αγώνες για τη μικρή ζωή» (1931). Πλούσιο είναι και το μεταφραστικό της έργο από τα ρωσικά και γαλλικά. Στην Εκπαίδευση εργάστηκε επί 42 χρόνια (25 χρόνια στην Ελλάδα και 17 στο εξωτερικό).
Σήμερα, που η Παιδεία γνωρίζει νέες, αντιδραστικότερες «αναπροσαρμογές», η μνήμη της Έλλης Αλεξίου δε «χωρά» στο «πολιτιστικό» πρόγραμμα της κυβέρνησης. Από μία άποψη είναι λογικό: Στην αντίθετη περίπτωση, το ίδιο το σύστημα θα αυτοαναιρούνταν. Επειδή η ζωή της Έλλης Αλεξίου αποτελεί επίσης «μάθημα», ας κλείσουμε αυτό το μικρό επετειακό αφιέρωμα με τον παρακάτω διάλογο που έκανε κάποτε στην Ασφάλεια η αλησμόνητη Έλλη, όπως αποδίδεται με σχετικό αφιέρωμα στη δικτυακή σελίδα του ΚΚΕ:
-- Να μας κάνετε μια έγγραφη δήλωση, να μας πείτε τη γνώμη σας για την ΕΔΑ και τον κομμουνισμό. Να καταδικάσετε τη δράση τους, να γράψετε ότι θα σεβαστείτε το καθεστώς, ότι δε θα το ενοχλήσετε για να μην σας ξαναενοχλήσουμε κι εμείς.
-- Δεν μπορώ. Σέβομαι την αξιοπρέπειά μου. Δε θα μπορούσα να ζήσω στην κοινωνία εξευτελισμένη.
-- Προτιμάτε τη Λέρο;
-- Μα, τι είναι η Λέρος μπροστά στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου; Δε λογαριάζω ούτε την εκτέλεση. Στην ηλικία που είμαι τι έχω να χάσω...

https://ethniki-antistasi-dse.gr/elli-alexiou.html
Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Διδώ Σωτηρίου (1909-2004) : Συγγραφέας, Δημοσιογράφος, Αγωνίστια Ε.Α. ,


«Ο συγγραφέας πρώτος σύμμαχος του λαού»
Αποχαιρετώντας την Διδώ Σωτηρίου


Ό,τι και να γράψεις δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομιλούσα εικόνα οπότε ξεκινάω με οπτικοακουστικό υλικό για να απολαύσουμε αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο.






Νομίζω ότι είναι υπεραρκετά. Το Αρχείο της Ε.Ρ.Τ. δεν είναι άγαλμα για να το γκρεμίσουνε ούτε θεωρώ πιθανό να βρεθούν, πάλι, βάρβαροι και να την κλείσουν. Άρα η θέση τους εδώ είναι εξασφαλισμένη. 



Διδώ Σωτηρίου

«Στις μνήμες των ζωντανών έσκυψα. Ακούμπησα μ' αγάπη και πόνο τ' αυτί στις καρδιές τους, εκεί που κρατούν τις θύμισες, όπως στο κονοστάσι τα βάγια και τα στέφανα...».
Αυτές τις αιματοβαμμένες μνήμες αφουγκράστηκε, ζωντάνεψε, ανέδειξε και τις έκανε έργο σπουδαίο. Γιατί ήξερε πως όταν ξεχνιέται το αίμα, εκείνο που μπορεί να μείνει στη θέση του είναι το μελάνι. Και σ' αυτήν την περίπτωση «το μελάνι είναι τόσο αναγκαίο, γιατί πρέπει κάπου να ζούνε αυτοί οι άνθρωποι...».
Η Διδώ Σωτηρίου πέρασε στην αιωνιότητα, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη το πολύτιμο συγγραφικό έργο της, στο οποίο με αληθινή μαεστρία αποτυπώνει τον αγώνα του ανθρώπου και τις ελπίδες του για έναν καλύτερο κόσμο. Έφυγε από τη ζωή στις 23/9, έχοντας δίπλα της την αδελφή της Έλλη Παπά και τον αγαπημένο της ανιψιό, Νίκο Μπελογιάννη.
Γέννημα θρέμμα του μικρασιατικού ελληνισμού, όπως έλεγε σε παλιότερη συνέντευξή της στο «Ρ», «το να αποδυθώ στην περιπέτεια του γραψίματος, δεν το θεωρούσα ανάδειξη του συγγραφέα. Το θεωρούσα χρέος στην Ιωνία, την πατρίδα μου. Δε διάλεξα τα γεγονότα. Με διαλέξανε. Τα 'ζησα, με τσουρουφλίσαμε, κάηκα μέσα σ' αυτά, κακά τα ψέματα. Αν δεν έχεις βιώματα, όσο ταλέντο κι αν διαθέτεις, όση φαντασία, δε βγαίνουν γνήσια πράγματα χωρίς συνεργασία με τη ζωή».
Προσφυγιά και αντιστασιακή δράση
Γεννημένη στις αρχές του 20ού αιώνα στο Αϊδίνι της Μ. Ασίας, η Διδώ Σωτηρίου, στα έντεκά της χρόνια, θα ζήσει τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά (αρχικά εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και κατόπιν στην Αθήνα). Μεταξύ των καθηγητών της στη Μέση Εκπαίδευση, συγκαταλέγονταν ο μεγάλος πεζογράφος και σοσιαλιστής Κώστας Παρορίτης και η μεταφράστρια και ποιήτρια Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη, καθηγητές που επέδρασαν στο να μυηθεί στις προοδευτικές και κομμουνιστικές ιδέες. Στα 18 της, η εύπορη οικογένειά της, της δίνει τη δυνατότητα να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και μετά στη Σορβόνη.
Από νεαρή ηλικία ανέπτυξε πολιτικο-κοινωνική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ (στο οποίο έμεινε μέχρι περίπου τα τέλη του Εμφυλίου) και γυναικείων οργανώσεων. Ως εκπρόσωπος γυναικείων οργανώσεων, συμμετείχε σε συνέδρια, όπως το Α` Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικείων Οργανώσεων για την Ειρήνη, καθώς και στο Παγκόσμιο Συνέδριο Λογοτεχνών, αφού, παράλληλα με τη δημοσιογραφική της δουλιά την οποία ξεκίνησε το 1933 (μεταξύ άλλων στα περιοδικά «Νέος κόσμος της γυναίκας», «Γυναικεία Δράση», «Κομμουνιστική δράση», αρχισυντάκτρια αργότερα στο περιοδικό «Γυναίκα»), ασχολούνταν και με τη λογοτεχνία. Ως δημοσιογράφος μαθήτευσε δίπλα στον Νίκο Καρβούνη, στον Κώστα Βάρναλη και άλλες μορφές των Γραμμάτων μας. Καθοριστικό για την πορεία της στάθηκε το συναπάντημά της με την ηρωική μορφή της Εθνικής Αντίστασης, την Ηλέκτρα Αποστόλου. Συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής και στις κρίσιμες ώρες της φασιστικής σκοτεινιάς παίρνει μέρος στον αντιφασιστικό αγώνα και μετέχει στο Κεντρικό Συμβούλιο της «Κοινωνικής Αλληλεγγύης». Η ώρα της απελευθέρωσης, το πρωί της 12ης Οκτωβρίου 1944, βρίσκει την Διδώ να κλείνει πάνω στο μάρμαρο την πρώτη σελίδα του παράνομου ακόμα «Ριζοσπάστη», στην ελεύθερη γειτονιά της Ν. Ελβετίας στο Βύρωνα. Μαθαίνοντας την αποχώρηση των κατακτητών, γράφει ως κεντρικό τίτλο του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας το σολωμικό στίχο «ΧΑΙΡΕ, Ω ΧΑΙΡΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Στη διάρκεια της Κατοχής, μαζί με άλλες σπουδαίες αγωνίστριες - όπως την Μέλπω Αξιώτη, την Λιούντα Μάντακα, την Μ. Μάστρακα - δημοσιογραφούσε στα παράνομα ΕΑΜικά έντυπα και μετά την απελευθέρωση, για ένα διάστημα, στα χρόνια 1946-1947, ανέλαβε την αρχισυνταξία του «Ριζοσπάστη», ενώ δημοσιογραφούσε και στο «Ρίζο της Δευτέρας». Αργότερα, όταν εκδόθηκε η εφημερίδα «Αυγή», συνεργάστηκε με άρθρα και χρονογραφήματα. Επίσης, δημοσίευσε ποικίλα θέματα στο περιοδικό «Επιθεώρηση της Τέχνης».
«...να υπηρετείς την ιστορία και τη ζωή»
«Για μένα συγγραφέας είναι ο πρώτος σύμμαχος του λαού», έλεγε η Δ. Σωτηρίου στο «Ρ», σημειώνοντας πως «λογοτεχνία είναι να υπηρετείς την ιστορία και τη ζωή. Να βάλεις να κατοικήσει μέσα στο βιβλίο η ζωή». Η πρώτη επίσημη λογοτεχνική της εμφάνιση έγινε το 1959 με το μυθιστόρημα «Οι νεκροί περιμένουν», το οποίο είχε έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. «Χαιρόμαστε έναν συγγραφέα που δεν κάνει φιλολογία, αλλά ζωή - γιατί η τέχνη είναι ζωή, γι' αυτό άλλωστε και μένει και υπάρχει ύστερα και από μας», έγραψε ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος για το έργο, ενώ η συγγραφέας Ελλη Αλεξίου σημείωνε: «Ζωντανεύει τύπους, κόσμους, εποχές - αληθινή αποκάλυψη...».
Η μεγάλη αναγνώριση της Δ. Σωτηρίου ήρθε με το δεύτερο έργο της «Ματωμένα χώματα» (1962), το «έπος της προσφυγιάς» όπως χαρακτηρίστηκε. «Εχουμε ένα δικό μας "Πόλεμο και Ειρήνη", που ανάλογα με το ανάστημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας - σε σύγκριση με τη ρωσική του τέλους του 19ου αιώνα - δεν έχει καθόλου μικρότερη σημασία από το αριστούργημα του Τολστόι», έγραφε για το μυθιστόρημα στην «Επιθεώρηση Τέχνης» (1967) ο κριτικός λογοτεχνίας Δ. Ραυτόπουλος. «Πιστεύω ότι πρόκειται τουλάχιστον για το καλύτερο πεζό νεοελληνικό δίπτυχο: ειρήνη - πόλεμος, για την αρτιότερη μετάπλαση σε επική πρόζα μιας μεγάλης και βαρυσήμαντης εθνικής περιπέτειας».
Ακολούθησαν τα βιβλία της: «Ηλέκτρα» (για τη φίλη και συναγωνίστριά της Ηλέκτρα Αποστόλου), «Εντολή» (1976), που αναφέρεται στη δίκη και εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, συντρόφου της αδερφής της, Ελλης Παππά, «Κατεδαφιζόμεθα» (1982), τα παιδικά αφηγήματα «Μέσα στις φλόγες» (1972) και «Επισκέπτες» (1979), ενώ το 1995 εκδόθηκε το τελευταίο της βιβλίο «Θέατρο» με δυο θεατρικά έργα της κι έναν μονόλογο. Το 1975 γράφει τη μελέτη «Μικρασιατική καταστροφή και στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο», όπου φέρνει στο φως κρυφές πτυχές της καταστροφής. Αναφερόμενη στο έργο της, έλεγε: «Η δική μου προσπάθεια ήταν να κάνω μια έντιμη επιλογή από κείνα τα γεγονότα και τις κρίσεις που συνήθως αποσιωπώνται. Και αυτό για να πληροφορήσω σωστά, καμιά φορά και να σχολιάσω αντικειμενικά. Οι πρωταγωνιστές μιας εποχής συνταρακτικής, ακόμα και οι απλοί αυτόπτες μάρτυρες, όταν πάψουν να βρίσκονται στο προσκήνιο, νιώθουν την ανάγκη κάποιας μεγαλύτερης ειλικρίνειας είτε απομνημονεύματα γράφουν ή αφηγήσεις κάνουν. Κι επωφελήθηκα από τη νηφαλιότητά τους, όπως και από τις κραυγές της οργής τους μπρος στο "συμμαχικό εμπαιγμό", που πήρε την έκταση εθνικής συμφοράς στη Μικρασία. Το αίμα, αχ το αίμα, τι άδικο, ξεχνιέται και μένει το μελάνι. Κι αυτό το μελάνι πρέπει να μιλήσει».
Τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες: Τουρκικά, γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά, βουλγαρικά, ουγγρικά, ρουμανικά κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο σπίτι της άφησε δεκάδες σελίδες χειρογράφων. Ανάμεσά τους και το ημιτελές μυθιστόρημα «Τα παιδιά του Σπάρτακου» και μια αυτοβιογραφία.
Η Δ. Σωτηρίου ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών της Εταιρείας Συγγραφέων, η οποία αθλοθέτησε και το Βραβείο Πολιτισμού «Διδώ Σωτηρίου». Είχε τιμηθεί με το βραβείο Ιπεκτσί (1983), με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο και με το Μεγάλο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1989).

Ρ. Σ.

    

Κώστας Βιδάλης (1904-13/08/1946) : Δημοσιογράφος(Ριζοσπάστης), Αγωνιστής Ε.Α., Ήρωας- Μάρτυρας



Δημοσιογράφοι στην Ελεύθερη Ελλάδα. Από αριστερά: Ν. Καρβούνης, Β. Γεωργίου,
Κ. Βιδάλης, Σόλων Γρηγοριάδης, Δημ. Χατζής. Όρθιος ο Θανάσης Χατζής


Τον Αύγουστο του 1946, ο Βιδάλης πήγε στη Θεσσαλία. Ο Καραγιώργης τον εμπόδισε. Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Η απάντηση του Βιδάλη ήταν τελεσίδικη: «Φεύγω». Οταν ληστοσυμμορίες (με «εξέχουσα» αυτή του Σούρλα) σκορπούσαν τρόμο και αίμα στους χωρικούς, έκαιγαν, βίαζαν, εκτελούσαν με την ανοχή της κυβέρνησης, που δήλωνε... άγνοια, δεν ήταν «τίμιο», όπως φώναζε, να μη βρεθεί εκεί. Στις 11 του μηνός έφυγε. Στις 13 ταξίδευε από Λάρισα για Βόλο. Ηταν η μέρα που ο «Ρ» πήρε το τελευταίο του μήνυμα: «Λογαριάζω να 'μαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε». Στον Πλατύκαμπο, σταματούν το τρένο συμμορίτες του Σούρλα. Πάνοπλοι εισβάλλουν στο τρένο και, μπροστά σε αξιωματικούς του κυβερνητικού στρατού, απάγουν τον Βιδάλη. Ακόμα και στο μικρό καφενείο του χωριού Μελία, όπου τον οδηγούν, εκείνος κάνει ρεπορτάζ, μιλώντας με χωρικούς για τη ζωή τους, για τη σοδειά.
Λίγες ώρες μετά, ο Βιδάλης οδηγείται στο νεκροταφείο, κι εκεί, οι συμμορίτες του Σούρλα, με πρωτεργάτη τον Τζορτζ (τον διαβόητο Αγγλοκύπριο αξιωματικό) τον βασανίζουν. Χτυπούν με ρόπαλα το γυμνό κορμί του Βιδάλη, με μαχαίρια. Κι όταν ένας από τους βασανιστές του τον ρωτά ειρωνικά τι θα του δώσει για όσα έκανε, ο Βιδάλης έβγαλε από την τσέπη του ένα τελευταίο πενηνταράκι... Με πέντε σφαίρες τον αποτέλειωσαν και πέταξαν το σώμα του σ' ένα χωράφι, πιστεύοντας ότι ο Βιδάλης τέλειωσε. Πόσο ηλίθιοι ήταν...
«Να γράφεις, κύριε συνάδελφε, για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη, σύντομα και περιεκτικά. Άφηνε στην άκρη τις φλυαρίες και δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν»... Ο Κώστας Βιδάλης, ο κομμουνιστής δημοσιογράφος, υπέγραψε με το αίμα του το τελευταίο του ρεπορτάζ, λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα μαζί με όλους εκείνους που ορίζουν το πρότυπο του ηρωισμού.
Το βιογραφικό του
Ο Κώστας Βιδάλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904. Βγήκε μικρό παιδί στη βιοπάλη, αλλά δεν σταμάτησε να διαβάζει, να διψά για μάθηση. Εδωσε εξετάσεις και πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου, αργότερα γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Οι σπουδές του, ωστόσο, δε συνεχίστηκαν γιατί στο μεταξύ μπαίνει αποφασιστικά στη δημοσιογραφία. Θα συνεργαστεί με πολλά περιοδικά και εφημερίδες, θα χαρακτηριστεί κορυφαίος του οικονομικού ρεπορτάζ. Το 1924 ξεκινάει τη συνεργασία του με τον «Ρ». Στις αρχές της δεκαετίας του '30, μετά από μια διακοπή, ξαναρχίζει η συνεργασία του με τον «Ρ». Το καλοκαίρι του 1936 βρίσκεται απεσταλμένος του «Ρ» στην Ισπανία για να παρακολουθήσει τη Σπαρτακιάδα της Βαρκελώνης. Εκεί τον βρίσκει το φασιστικό πραξικόπημα του Φράνκο, ενώ γυρίζοντας στην Ελλάδα βρίσκει τη μεταξική δικτατορία.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Ενωσης Συντακτών, δυναμικός συνδικαλιστής. Εξορίστηκε στα Κύθηρα έπειτα από αποκάλυψη σκανδάλου με πρωταγωνιστή τον επιχειρηματία της εποχής Μποδοσάκη. Το 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Με την έναρξη της Εθνικής Αντίστασης γίνεται γραμματέας της Επιτροπής Κεντρικής Διαφώτισης του ΕΑΜ. Καθοριστική ήταν η συμβολή του στην κυκλοφορία του παράνομου Τύπου στην Κατοχή. Στην έκδοση της «Ελεύθερης Ελλάδας», του «Απελευθερωτή», της «Επιμελητείας του Αντάρτη», στην αναζήτηση τυπογραφικών μηχανημάτων. Στο ξετρύπωμα και τη μεταφορά «σιδερικών» με... καροτσάκια για μωρά, μέσα στην κατεχόμενη Αθήνα, δίπλα ακριβώς στο θάνατο.

Πηγή: Ριζοσπάστης


Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2021

Γεώργιος Δ. Γιαννάκης( - ) Δικηγόρος, Αγωνιστής Ε.Α.

Την ιστορία του Γιώργου Γιαννάκη την αναφέρει ο Δημήτρης Δεμερτζής. Δεν υπάρχει, προς το παρόν, φωτογραφία του και χρονολογίες. Φίλος μου είπε ότι πρέπει να πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του '80 αλλά τίποτε συγκεκριμένο...Για φωτογραφίες θα χρησιμοποιήσω μια του αρχηγού του Γιάννη Τσιγάντες και του βιβλίου του.

                



Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο...








Μαρία Αγγελάκη (1924-1992): Ποιήτρια, Επονίτισσα, Αγωνιστής Ε.Α.

Θα ήταν παράξενο αυτό το, τόσο ευαίσθητο πλάσμα, να μην είχε πάρει το μέρος των αγωνιζομένων Ελλήνων ενάντια στους κατακτητές. Η καταφυγή στην Αθήνα, τις μέρες του εμφυλίου, ήταν αποτέλεσμα του ντροπαλού χαρακτήρα της, προς αποφυγή εθνικοφρόνων που την κυνηγούσαν να της αποδώσουν τιμές με δωρεάν εισιτήριο για τα ξερονήσια...




Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο...


 Μαρία Αγγελάκη (1924-1992):Ποιήτρια, Επονίτισσα, Αγωνιστής Ε.Α.








                                                                         

Γιώργος Φούρλης (1898-1944) : Ποιητής, Αγωνιστής Ε.Α.





 Για να διαβάσετε το αφιέρωμα του Δημήτρη Δεμερτζή στον ήρωα ποιητή πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο...

Αργύρης Βαλσαμάς (1910-03/05/1944) : Αγωνιστής Ε.Α., Καλλιτέχνης, Σκηνοθέτης



: Για να διαβάσετε το μικρό αφιέρωμα στον Αργύρη πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο...

Αργύρης Βαλσαμάς (1910-1944) : Αγωνιστής Ε.Α., Καλλιτέχνης, Σκηνοθέτης






Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2021

Ανδρέας Δ. Τυπούρτης (1914 - 1998 ) : Τυπογράφος, Αγωνιστής Ε.Α.


 

Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο... 

Ανδρέας Δ. Τυπούρτης (1914 - 1998 ) : Τυπογράφος, Αγωνιστής Ε.Α.




........................................


Σωτηρία Μπέλλου(1921-1997): Ρεμπέτισσα - Επαναστάτρια, Αγωνίστρια Ε.Α.





Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο...




Έβγαλε η περιοχή έξοχους τραγουδιστές αλλά αυτή ξεχωρίζει απ' όλες !
Χαρακτηριστική, ατόφια ρεμπέτικη και κορυφαία λαϊκή φωνή!
Ένας θρύλος, αλλά πολύ ανθρώπινη, με όλα τα καλά και τα κουσούρια του κόσμου. Επαναστάτρια και στη ζωή ακολούθησε στ5α νιάτα της τη φωνή της καρδιάς της και πολέμησε τον καταχτητή από τις τάξεις του Ε.Α.Μ. κερδίζοντας και αυτή την αναγνώριση από το κράτος με φυλακές, βασανισμούς και εξορίες! Δεν λύγισε!
Δεν έχω εγώ να πω τίποτα παραπάνω εκτός του ότι την θεωρώ κορυφαία του είδους και την αγαπώ πολύ. Αθάνατη για μένα και για όλους τους ανθρώπους που αγαπάνε το τραγούδι. Ένας επιπλέον λόγος, για μένα, ήταν η Αρβανίτικη καταγωγή της καθ' όσον και εγώ είμαι Αρβανίτης κατά το ήμισυ (παππούς Γιώργος Βέγγος από Ύδρα).
Θα βάλω κάποιες φωτογραφίες και κάποια link αλλά ρε παιδιά μιλάμε για την Σωτήρω ! 
Όποια πέτρα να σηκώσεις από κάτω θα την βρεις.
Γιώργος Βουτσής