Ιωάννης Πρωτόπαπας(1920-2020) : Κεμπέιτ Σουδάν - Μαρτυρία για το στρατόπεδο κράτησης (1943-1945), Αυτοβιογραφία, Αγωνιστής Ε.Α.

Επανέκδοση(2022)του αρχικού(2008)βιβλίου του με "Μαρτυρίες" από την 
"1η Ελληνική Ταξιαρχία - Ελ Αλαμέϊν - Μέση Ανατολή".
Είναι πληρέστερο και σε καλλίτερη έκδοση,γι' αυτό σας παρουσιάζω αυτό.
Το βιβλίο, μου το έστειλε σε pdf. ο διαδικτυακός μου φίλος Vishnu Bachani ινδός.
Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Γιάννης Πρωτόπαπας-Μαρτυρίες Ελ-Αλαμέϊν, Κεμπέϊτ

Ψάχνοντας κάποια πληροφορία για το στρατόπεδο συγκέντρωσης Ελλήνων στρατιωτικών, κατά το κίνημα της Μέσης Ανατολής, του Κεμπέιτ στο Σουδάν συνάντησα στο ίντερνετ το όνομα Ιωάννης Πρωτόπαπας. Ο κ. Πρωτόπαπας έχει γράψει ένα βιβλίο το 2008 που αναφέρεται στο εν λόγω στρατόπεδο ως επίσης και για την Πρώτη Ταξιαρχία του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής και την μάχη του Ελ Αλαμέιν. Πήγα και τον βρήκα στην Αθήνα και μου μίλησε αρκετά κυρίως για το Κεμπέιτ στο οποίο ήτα έγκλειστος για ένα διάστημα και ο πατέρας μου Μάρκος Βουτσάς. Στην μνήμη του αφιερώνεται αυτό το βίντεο αλλά και στη μνήμη όλων όσων πίστεψαν για μια πραγματικά ελεύθερη Ελλάδα. Το ντοκουμέντο αυτό έχει την αξία του γιατί δεν υπάρχει προς το παρόν κάτι παρόμοιο για το συγκεκριμένο στρατόπεδο σε βίντεο μορφή.

Ενημέρωση της 11/01/2020: Δυστυχώς το τηλέφωνο του κ. Πρωτόπαπα έπαψε να υφίσταται και λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του φοβάμαι για το χειρότερο. 

Μακάρι να κατορθώσω να έρθω σε επαφή. 

Ο Γιάννης Πρωτόπαπας (ο papatrop στα e-mail του πέθανε τον Δεκέμβρη του 2020) Μαζί του είχα μιλήσει, για τελευταία φορά, τον Οκτώβρη. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Γιώργος Μ. Βουτσής : Ο πατέρας μου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Β. Αφρική. Λάδια σε καμβά 60χ80 εκ.

 Τους έκλεισαν λοιπόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων στη 

Β. Αφρική εν συντομία "σύρματα".
Προτού να χαθούν οι φωτογραφίες του Μάρκου, το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, θυμόμουν πολύ καλά μια φωτογραφία που απ' το λαιμό του κρεμόταν ένα τσίγκινο ταμπελάκι με το νούμερο 1. Μου τις έδειχνε τα πρωινά της Κυριακής όταν χουζουρεύαμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι. Μετά συνέχιζε ιστορίες από τον πόλεμο. 

Τότε δεν τον ρώτησα τι σήμαινε το νούμερο, μικρό παιδάκι, και έκτοτε ποτέ καθώς πάρα πολλά χρόνια μετά έμαθε την απώλεια των φωτογραφιών του. Τραγικό! Να έχεις ως μοναδικές, υπερπολύτιμες αναμνήσεις, καμιά κατοσταριά φωτογραφίες και αυτές να χαθούν. Σα να χάνεις το διαβατήριο σου σε ξένη χώρα που δεν υπάρχει ελληνικό προξενείο.

Τέλος πάντων, με την απεικόνιση της θύμησης της φωτογραφίας ο Μάρκος την "ξαναβρίσκει"... κάτι είναι κι αυτό.

Λάδια σε καμβά 60χ80 εκ.