Τους έκλεισαν λοιπόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων στη
Β. Αφρική εν συντομία "σύρματα".
Προτού να χαθούν οι φωτογραφίες του Μάρκου, το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, θυμόμουν πολύ καλά μια φωτογραφία που απ' το λαιμό του κρεμόταν ένα τσίγκινο ταμπελάκι με το νούμερο 1. Μου τις έδειχνε τα πρωινά της Κυριακής όταν χουζουρεύαμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι. Μετά συνέχιζε ιστορίες από τον πόλεμο.
Προτού να χαθούν οι φωτογραφίες του Μάρκου, το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, θυμόμουν πολύ καλά μια φωτογραφία που απ' το λαιμό του κρεμόταν ένα τσίγκινο ταμπελάκι με το νούμερο 1. Μου τις έδειχνε τα πρωινά της Κυριακής όταν χουζουρεύαμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι. Μετά συνέχιζε ιστορίες από τον πόλεμο.
Τότε δεν τον ρώτησα τι σήμαινε το νούμερο, μικρό παιδάκι, και έκτοτε ποτέ καθώς πάρα πολλά χρόνια μετά έμαθε την απώλεια των φωτογραφιών του. Τραγικό! Να έχεις ως μοναδικές, υπερπολύτιμες αναμνήσεις, καμιά κατοσταριά φωτογραφίες και αυτές να χαθούν. Σα να χάνεις το διαβατήριο σου σε ξένη χώρα που δεν υπάρχει ελληνικό προξενείο.
Τέλος πάντων, με την απεικόνιση της θύμησης της φωτογραφίας ο Μάρκος την "ξαναβρίσκει"... κάτι είναι κι αυτό.
Λάδια σε καμβά 60χ80 εκ.
