Γιώργος Μ. Βουτσής (1953- ): Ο Μάρκος ναύτης-ταχυδρόμος (Θεσσαλονίκη-1939)

 Σχόλια στο συγκεκριμένο έργο θα προσθέσω αργότερα... Τώρα πάω για καμβάδες :)

Με τον Μάρκο θα βαδίσουμε αρκετά ακόμη μαζί... ζωγραφικά, γιατί μπορεί να έχει φύγει αλλά είναι ο καλλίτερος μου φίλος.

Γιώργος Μ. Βουτσής (1953- ): Το μοδιστράδικο της Μπέμπας - 2021

Η δημοσίευση στην "Προοδευτική Εύβοια" 

Μπέμπα φωνάζανε τη μάνα μου, από το Ευανθία. 

Ήταν μοδίστρα και μάλιστα πολύ καλή.

Ίσως, την καλλιτεχνική φύση μου, δηλαδή την όποια ικανότητα στη ζωγραφική, την έχω κληρονομήσει από αυτή. Λέω ίσως γιατί και ο Μάρκος ήταν εξαίρετος τραγουδιστής και αυτά τα πράγματα δεν τα διαχωρίζω μουσική, ζωγραφική κλπ. 

Η Μπέμπα τραγουδούσε όμορφα και αυτή. Σε αυτό το δωμάτιο

την θυμάμαι να τραγουδάει Βέμπο, Γιοβάνα και όλα τις άλλες κορυφαίες της εποχής και από το παράθυρο το τραγούδι της έβγαινε σεργιάνι στη γειτονιά με αποτέλεσμα να ακούγονται, σποραδικά, επιφωνήματα επιδοκιμασίας από τις γειτόνισσες. 

Απίθανες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. 

Δίπλα μας, φαίνεται η στέρνα του, έμενε ο Χατζάργυρος (Χατζηαργυρός) που κατά σύμπτωση ήταν συγγενής με τον πατέρα μου από την Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ. Ο Καράμπαμπας, προσφυγικός συνοικισμός, είχε πολλούς Τσεσμελήδες.

Στη μνήμη της Μπέμπας της μοδίστρας, λοιπόν, αυτός ο πίνακας που μάλλον είναι ολοκληρωμένος... λέω μάλλον.

Λάδια 60χ80

Γιώργος Μ. Βουτσής : Ο πατέρας μου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Β. Αφρική. Λάδια σε καμβά 60χ80 εκ.

 Τους έκλεισαν λοιπόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων στη 

Β. Αφρική εν συντομία "σύρματα".
Προτού να χαθούν οι φωτογραφίες του Μάρκου, το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, θυμόμουν πολύ καλά μια φωτογραφία που απ' το λαιμό του κρεμόταν ένα τσίγκινο ταμπελάκι με το νούμερο 1. Μου τις έδειχνε τα πρωινά της Κυριακής όταν χουζουρεύαμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι. Μετά συνέχιζε ιστορίες από τον πόλεμο. 

Τότε δεν τον ρώτησα τι σήμαινε το νούμερο, μικρό παιδάκι, και έκτοτε ποτέ καθώς πάρα πολλά χρόνια μετά έμαθε την απώλεια των φωτογραφιών του. Τραγικό! Να έχεις ως μοναδικές, υπερπολύτιμες αναμνήσεις, καμιά κατοσταριά φωτογραφίες και αυτές να χαθούν. Σα να χάνεις το διαβατήριο σου σε ξένη χώρα που δεν υπάρχει ελληνικό προξενείο.

Τέλος πάντων, με την απεικόνιση της θύμησης της φωτογραφίας ο Μάρκος την "ξαναβρίσκει"... κάτι είναι κι αυτό.

Λάδια σε καμβά 60χ80 εκ.